Recenzja filmu „Tamte dni, tamte noce”, czyli o miłości i pożądaniu między wierszami.

Na ekranach naszych kin pojawił się właśnie jeden z najbardziej oczekiwanych przeze mnie filmów 2018 roku. „Tamte dni, tamte noce” to nominowany do Oscara dramat o nastoletnim chłopaku imieniem Elio i o tym jak zakochuje się w mężczyźnie, który przyjeżdża na wakacje do jego rodziny.

Przytoczony przeze mnie opis przedstawia jedynie ogólny zarys całej historii, bowiem produkcja ma nam do zaoferowanie znacznie więcej. To opowieść o skrywanych uczuciach i pożądaniach, a także podjęciu decyzji czy lepiej o nich powiedzieć czy przemilczeć na zawsze. Akcja filmu rozwija się powoli, z minuty na minutę budując coraz to większe napięcie. Twórcy tym zabiegiem pozwalają nam dobrze poznać bohaterów i obserwować rozwój relacji pomiędzy nimi.

W przeciwieństwie do zeszłorocznego „Moonlight” produkcja nie przetłacza, jest mądra, a przy tym lekka, stosunkowo łatwa w odbiorze. Na pierwszy rzut oka skupia się na tematyce homoseksualizmu, jednak równie ważną rolę odgrywa tu kwestia dojrzewania, odkrywania siebie i swoich pragnień, brania życia takiego jakim jest i cieszenia się z tego, nawet jeśli piękne momenty trwają zaledwie chwilę i oznaczają późniejsze cierpienie. Film chwyta za serce i nie puszcza do ostatniej minuty i to dosłownie, bo to właśnie ostatnia scena, choć zupełnie niepozorna, okazała się być dla mnie najbardziej wzruszająca.

W całej produkcji równie istotne jak wątek romansu są relacje Elio z rodzicami, opierające się na akceptacji i partnerstwie. To właśnie rozmowa głównego bohatera z ojcem jest najbardziej znamienna i zapadająca w pamięć.

Jedynym minusem obrazu może być momentami zbytnia dosłowność, jak wtedy gdy twórcy nawiązują do zrywania owocu z drzewa poznania dobra i zła. Co prawda wpasowuje się w to klimat filmu, jednak w moim mniemaniu można było sobie podarować aż tak dosłowne porównania, nie tracąc przy tym wydźwięku miłości zakazanej.

Strona techniczna również nie zawodzi. Od pierwszych chwil oczarowują nas malownicze kadry pięknych Włoch, pełne słońca i kolorów, przenoszące nas w sam środek lata. Wszelkie sceny, które mogłyby wywołać oburzenie lub budzić niesmak,  nie zostały przedstawione w sposób bezpośredni, lecz są subtelne i zmysłowe.

Aktorstwo jest tu bez zarzutu i w dużej mierze to ona jest siłą tego filmu. Młodziutki Timothée Chalamet w pełni zasłużył na swoją nominację do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, znakomicie ukazując fascynację, zakłopotanie czy cierpienie swojego boahtera. Towarzyszący mu na ekranie Armie Hammer, wcielający się w Olivera, ze swoją nienaganną aparycją jest odpowiednikiem antycznego bóstwa z domieszką amerykańskiej bezpośredniości, za sprawą czego skupia na sobie atencję wszystkich wokół.  I w pewnym sensie Oliver staje się dla Elio uosobieniem Boga, a ich relacja wkracza na tor mistrz-uczeń.

Na pochwałę zasługuje również wspaniała muzyka, na czele z czarującym utworem „Mystery of Love” w wykonaniu Sufjana Stevensa (nominacja do Oscara w kategorii „najlepsza piosenka”).Poszczególne utwory świetnie oddają emocje bohaterów i są uzupełnieniem opowieści snutej w scenariuszu, tworząc z obrazem spójną całość.

Bez wątpienia nie jest to film, który przypadnie do gustu każdemu i będzie łatwy w odbiorze dla wszystkich. Bądź co bądź to film o wakacyjnym romansie dwóch homoseksualistów, co dla niektórych nadal jest tematyką zbyt kontrowersyjną. Ja jednak uważam, że warto sięgnąć po tę produkcję, bo już dawno żaden film nie wywarł na mnie takich emocji jak ten, choć podchodziłam do niego sceptycznie, zrażona zeszłorocznym „Moonlight”, które okazało się dla mnie przereklamowane i rozczarowujące. „Tamte dni, tamte noce” to film piękny, tylko i aż tyle.

Moja ocena: 9/10

Źródło zdjęć: http://www.imdb.com, https://giphy.com, http://www.tabletmag.com