Recenzja serialu "Ostre przedmioty", czyli o świecie ulegającym destrukcji słów kilka.

Na HBO dobiegła właśnie końca emisja serialu „Ostre przedmioty” z Amy Adams w roli głównej. To najbardziej oczekiwana przeze mnie produkcja tego roku. Czy sprostała moim oczekiwaniom? O tym za momencik.

Fabuła „Ostrych przedmiotów” oparta jest na powieści autorstwa Gillian Flynn o tym samym tytule. To historia dziennikarki, która wraca w rodzinne strony, aby napisać artykuł o mających tam miejsce morderstwach dokonywanych na nastoletnich dziewczynkach. Główna bohaterka nie tylko musi zaangażować się w śledztwo, ale także zmierzyć z demonami przeszłości.

Historia, mimo że biegnie powoli, nie dłuży się, pozwala na napawanie się fantastycznymi ujęciami, pozostawia miejsce do namysłu i czas na przetrawienie tego co widzimy na ekranie, bowiem w serialu nie brakuje mocnych i wstrząsających scen. Sposób prowadzenia serialu natomiast świetnie odzwierciedla to co dzieje się w umyśle głównej bohaterki, nieprzerwaną gonitwę myśli, szamotaninę nieodgadnionych uczuć.

„Ostre przedmioty” to produkcja minimalistyczna, bez zbędnych słów, perfekcyjna w swojej prostocie. Ameryka przedstawiona w serialu jest równie zmęczona i zniszczona co główna bohaterka. Twórcy fantastycznie ukazali także jak bardzo hermetycznym środowiskiem jest małomiasteczkowa społeczność. Z kolei rodzinny dom głównej bohaterki bardziej przypomina miejsce rodem z horroru, na próżno szukać tam ciepła domowego ogniska. Wszystko to tworzy jeszcze gęstszy, mroczniejszy klimat, wzbudzający coraz większy niepokój.

Fantastyczny casting do roli Camille Preaker. Amy Adams i Sophia Lillis są jak siostry i obie świetnie odnajdują się w swoich rolach. Amy Adams wygląda na naprawdę zmęczoną życiem i przytłoczoną problemami dziennikarkę. Patrząc na nią naprawdę mamy wrażenie, że nie rozstaje się z alkoholem na krok i wygląda jakby była na skraju wyczerpania psychicznego. Aktorka wyśmienicie ukazała całe cierpienie swojej bohaterki, jej ból, rozpacz i gorycz. Dzięki niej łatwiej nam wczuć się w sytuację Camille i odczytać jej najgłębsze emocje. Kroku dotrzymuje jej Patricia Clarkson przyprawiająca o ciarki swoją kreacją zimnej i wyniosłej matki. Przewrażliwiona na punkcie opinii innych bez przerwy histeryzuje kradnąc całą uwagę widza. Na pochwałę zasługuje również młodziutka Eliza Scanlen w roli Ammy, wielowymiarowa, niejednoznaczna i tajemnicza. W swojej debiutanckiej roli wypadła zaskakująco dobrze bez problemu dorównując swoim starszym koleżankom.

 

Muzyka zwiększa uczucie niepokoju, mroku i wszechobecnej tajemnicy. Utwory dobrane do ścieżki dźwiękowej zachwycają w każdej minucie i idealnie odzwierciedlają buntowniczą postawę głównej bohaterki. Warta zauważenia jest tutaj również czołówka. Ciekawa, prosta, za każdym razem inna, za sprawą utworów w tle, które nastrajają nas odpowiednio do danego odcinka.

„Ostre przedmioty” nie są produkcją lekką, którą można obejrzeć do obiadu. Choć tajemnica ukazana w serialu jest stosunkowo prosta, to finał, mocny, chwytający za gardło, przeciągnięty aż do sceny po napisach, może zaskoczyć nawet największych fanów kryminałów. Dodatkowo jest to produkcja zagłębiająca się w psychikę bohaterów, ukazująca wszechobecną pozorną perfekcję, kruchą jak porcelana, która powoli zaczyna pękać odkrywając kryjącą się głęboko gnijącą prawdę. Z całym przekonaniem mogę stwierdzić, że „Ostre przedmioty” okazały się jak dotąd najlepszym serialem tego roku.

Moja ocena: 9/10

Źródło zdjęć: https://www.imdb.com,  https://www.whats-on-netflix.com,