Recenzja serialu "Ślepnąć od świateł", czyli o mrocznym obrazie Warszawy słów kilka. ~ FILMOWA SOFA

Po długim oczekiwaniu HBO Polska wreszcie zaprezentowało światu swój najnowszy serial „Ślepnąc od świateł” oparty na powieści Jakuba Żulczyka. Czy warto było tyle czekać? Jak produkcja wypada na tle pierwowzoru? Tego dowiecie się za moment.

Jak już wspomniałam fabuła „Ślepnąć od świateł” opiera się na książce Jakuba Żulczyka o tym samym tytule. Przedstawia ona siedem dni z życia dilera kokainy, którego perfekcyjne życie zaczyna się sypać, a on sam staje oko w oko z namnażającymi się problemami i najważniejszymi życiowymi wyborami.

Fani dzieła Jakuba Żulczyka powinni być zadowoleni, bowiem serial jest wierną ekranizacją jego powieści. Twórcy, w tym sam autor, który współpracował przy tworzeniu scenariusza, starali się jak mogli aby przenieść na ekran zarówno klimat, jak i myśli oraz sny bohatera, które są swego rodzaju fundamentem powieści.

Wśród bohaterów „Ślepnąć od świateł” mamy pełen wachlarz postaci, od polityków i celebrytów, przez studentów, aż po gangsterów i ich napakowanych ochroniarzy. Wszystkie te postacie są dość przerysowane i karykaturalne, stanowiące niekoniecznie przychylny portret poszczególnych grup społecznych.

Serial ukazuje także dość świeże spojrzenie na samą Warszawę, która zwykle jest kolorowym rajem, zamieszkanym przez samych pięknych ludzi. W wizji Żulczyka i Skoniecznego jest ona zdecydowanie bardziej mroczna, brudna, grzeszna, momentami apokaliptyczna. Miasto stanowi swoistą alegorię więzienia, które gdy raz złapie swoich mieszkańców, już nigdy ich nie wypuści. To także produkcja wulgarna i brutalna, jednak zważywszy na poruszaną w niej tematykę są to cechy dość oczywiste i dodające pewnego, czasem aż piorunującego realizmu.

Bez końca można by pisać o stronie technicznej najnowszej produkcji od HBO Polska. To najbardziej oryginalny serial, który jak dotąd powstał w Polsce, bijący pod tym względem na głowę nie tylko inne rodzime produkcje, ale mogący spokojnie konkurować z tymi z reszty świata. „Ślepnąć od świateł” co prawda czerpie garściami z tworów popkultury, nie wykorzystuje jednak oklepanych schematów, a jedynie się inspiruje trendami i klasykami.

Twórcą zdjęć do serialu jest kapitalny Michał Englert, który stanął na wysokości zadania, bowiem serial zachwyca poszczególnymi ujęciami. Za reżyserię odpowiadał wspomniany już Krzysztof Skonieczny, twórca zbierającego skrajne opnie filmu „Hardkor Disko”. Muszę przyznać, że świetnie wyczuł on historię przedstawioną na stronach książki, jednak jego zabawa formą nie każdemu może przypaść do gustu. Moim zdaniem jednak tak szalone podejście fantastycznie sprawdziło się w przypadku produkcji, która niejako opiera się na myślach i snach bohatera, a przy tym musi utrzymać właściwe tempo i napięcie.

Wiele można by pisać również o aktorstwie w „Ślepnąc od świateł”. Zobaczymy tu zarówno zachwycające występy, jaki i te na które ciężko było patrzeć. Do fantastycznych bez wątpienia należy zaliczyć role Roberta Więckiewicza, Janusza Chabiora i Jana Frycza, który kradnie każdą scenę i daje jeden z lepszych występów w swojej karierze. Kroku im dotrzymuje świetny Eryk Lubos i wracający do łask Cezary Pazura. Główna rola, niestety czy stety, przypadła debiutującemu Kamilowi Nożyńskiemu. O ile stawiający pierwsze kroki aktor zarówno wyglądem jak i postawą jest wprost stworzony do postaci wykreowanej przez Jakuba Żulczyka, o tyle czar pryska jak tylko otwiera usta. Dialogi wypowiadane przez Nożyńskiego brzmią niezwykle sztucznie i psują początkowy efekt wow. Muszę się jednak zgodzić, że postawiono go przed niezwykle trudnym zadaniem, bowiem nie dość, że brak mu doświadczenia to naprawdę ciężko dobrze wypaść na tle tak znakomitych aktorów z imponującym dorobkiem artystycznym. Najgorszy jednak okazał się występ również debiutującej na ekranie Marzeny Pokrzywińskiej. Choć rudowłosa piękność czaruje swoją urodą to patrzenie na jej aktorskie wypociny niemal sprawiało ból.

Nie można nie wspomnieć także o genialnym soundtracku. Nie pamiętam drugiego polskiego serialu, w którym ścieżka dźwiękowa stanowiła aż tak wielki atut i była wręcz integralną częścią produkcji. Skrupulatnie dobrane utwory hipnotyzują i stanowią istotne tło dla poszczególnych wydarzeń, tworząc w połączeniu coś co czasem przypomina bardziej teledysk niżeli serial.

W „Ślepnąć od świateł” znajdziemy również wiele perełek, które mają szanse przejść do historii. Za przykład może służyć chociażby wzruszający i pełen emocji wykon utworu Myslovitz przez bohaterów serialu, monolog postaci granej przez Więckiewicza, modlitwa głównego bohatera czy zachwycająca, wprowadzająca nowe standardy wśród polskich produkcji, czołówka.

Najnowsze dzieło Skoniecznego to zarazem niestety bardzo nierówny serial. Momentami perfekcyjny, innym razem pozostawiający wiele do życzenia. To pozycja, której musicie dać czas i nie zniechęcać się po pierwszym czy drugim odcinku, bowiem produkcja z każdym następnym odcinkiem zyskuje na jakości i wciąga coraz bardziej. Tym samym jednak serial jest dość ciężki w odbiorze, co może dla niektórych stanowić barierę nie do przejścia.

„Ślepnąc od świateł” to produkcja, która może i nie przypadnie wszystkim do gustu, ale ma szanse zapisać się w kartach polskiej kinematografii, jako jedna z oryginalniejszych, bawiących się formą pozycji, wprowadzająca do rodzimych seriali nową jakość. Biorąc pod uwagę wszystkie te wady i zalety myślę, że serial spełnił swoje zadanie w stu procentach i jest dokładnie taki jak powinien, bowiem oglądając go czujemy się zupełnie jak główny bohater, głuchniemy od hałasu, ślepniemy od świateł.

Moja ocena: 8/10